Leonie en Jeroen zaten vast in hun relatie. Ze voelden zich allebei niet gezien of begrepen. Leonie had het gevoel dat Jeroen er niet écht voor haar was en haar zág, waardoor ze het idee had niet belangrijk te zijn voor hem. Jeroen was sterk gefocust op werken, dingen heel goed willen doen en wanneer er op zijn nek gezeten werd, werd hij woedend. Ze raakte steeds verder van elkaar verwijderd, met de vraag of er nog wel genoeg liefde was om voor de relatie te willen vechten. Beiden hadden een rugzak vol ervaringen die hen beïnvloedden, maar waar ze niet goed bij konden. Tot ze besloten hulp te zoeken.
De eerste stap: twijfels en moed
Tijdens ons eerste telefoongesprek vertelde Leonie dat ze er een zwaar hoofd in had. Ze gaf aan dat zij en Jeroen al tien jaar samen waren, maar dat het al jaren niet goed ging. Ze twijfelde of hun relatie nog te verbeteren was en wist niet zeker of ze überhaupt nog met Jeroen verder wilde. Eerdere pogingen tot relatietherapie hadden weinig resultaat opgeleverd, zei ze. Dit keer wilde ze aan zichzelf werken, ongeacht wat Jeroen zou doen.
Toch maakte ze zich zorgen of Jeroen bereid zou zijn om mee te werken. “Hij werkt altijd hard en houdt zich groot,” vertelde ze. “Ik vraag me af of hij echt naar zichzelf durft te kijken.” Eén ding stond vast: de relatie hing aan een zijden draadje. Ik stelde voor om een gesprek met z’n drieën te plannen, zodat we samen konden onderzoeken wat er speelde en of er een weg vooruit was. Een paar weken later zaten Jeroen en Leonie samen in mijn praktijk.
Een confronterende spiegel
De dynamiek tussen hen werd al snel duidelijk. Beiden vertelden open waar ze tegenaan liepen. Leonie gaf aan dat ze zich vaak eenzaam voelde in de relatie. Ze miste de verbinding en had het idee dat Jeroen haar niet belangrijk vond. Jeroen, op zijn beurt, benoemde dat hij zich soms overvraagd voelde. Hij had het gevoel dat hij nooit genoeg was en dat hij zich altijd moest bewijzen. Ik spiegelde wat er gebeurde in hun interactie. Hoe Leonie’s gevoel van eenzaamheid terugging naar oude ervaringen waarin ze niet gezien werd. Hoe Jeroen zich had aangeleerd om hard te werken en zichzelf groot te houden om erkenning te krijgen. Door deze patronen in kaart te brengen, begon Jeroen in te zien dat hij zelf iets moest doen. Hij besefte dat zijn boosheid en afstandelijkheid voortkwamen uit oude pijn, en dat zijn gedrag invloed had op de relatie. Ze gingen allebei met hun eigen thema’s aan de slag.
Leonie: van eenzaamheid naar kracht
Leonie voelde zich vaak eenzaam en niet gezien in haar relatie en merkte dat ze zichzelf kwijtraakte. Ze verlangde naar warmte en echte verbinding. Ze had moeite met het aangeven van grenzen, maakte zich klein, stond in dienst van anderen en ze liet de boosheid van Jeroen jarenlang over haar heen komen. Ergens sluimerde een gevoel van waardeloosheid. Ze probeerde haar pijn te verdoven met alcohol. Tijdens de sessies ontdekte Leonie dat deze gevoelens teruggingen naar haar kindertijd. Haar ouders waren altijd druk met werken en waren emotioneel onbereikbaar.
Individuele sessies van Leonie: erkenning van oude pijn
In regressietherapie kwam naar boven dat ze als baby vaak alleen in haar bedje lag. Ze hield zich stil omdat het toch geen zin had. Haar ouders hadden het druk en gaven haar weinig aandacht waardoor ze het gevoel kreeg dat ze er niet toe deed en geen ruimte mocht innemen. Tijdens een sessie in haar voor-ouderlijn kwam een diep verdriet naar boven: haar opa had in de oorlog traumatische ervaringen meegemaakt, waar nooit over gesproken was en die pijn was doorgegeven aan de volgende generaties.
Bij een andere sessie dook Leonie in een ander deel van haar verleden. Ze had als kind te maken gehad met seksueel misbruik door een opa-achtig figuur. Dit had haar diep geraakt, maar ze had er nooit over durven praten. Ook hier kwam in de voor-ouderlijn intens verdriet naar boven, want moeder was ook misbruikt door opa en opa was ook misbruikt. Hier was ook nooit over gesproken. Deze heftige gebeurtenissen zorgde voor de overtuiging: “Ik ben waardeloos” Door lichaamswerk en ademtherapie kon ze de vastgehouden boosheid en angst stap voor stap loslaten.
Doorbraak in kracht en grenzen
In een latere sessie werkten we met BRTT (Body Release Trauma Therapy). Al snel kwam er een intense boosheid naar boven. Tijdens het proces kwam een herinnering naar voren waarin haar moeder haar sloeg toen ze negen jaar oud was. Het was een moment dat haar hele patroon helder maakte: “Ik ga niet huilen, want dan wint ze. Dan maakt ze me kapot. Dan ben ik niemand.”
Deze overtuiging had haar jarenlang vastgezet in het onderdrukken van haar emoties en het aanpassen aan anderen. Het patroon speelde nog steeds een rol in haar relatie met Jeroen.
Door gericht met ademtherapie te werken, hielp ik haar die vastgezette emoties los te laten. Leonie kon voor het eerst echt het verdriet toelaten dat al die tijd onder de boosheid lag. Ze doorvoelde hoe diep deze overtuiging haar leven had beïnvloed. Maar er gebeurde meer: terwijl ze het verdriet toeliet, kwam er ook een nieuwe kracht naar boven.
Leonie maakte een besluit: “Ik mag mezelf zijn. Ik hoef niet meer klein te blijven.” Deze krachtige realisatie gaf haar ruimte om naar Jeroen toe duidelijker te zijn over wat ze wel en niet wilde. Ze voelde dat ze voortaan voor zichzelf mocht opkomen, zonder bang te zijn dat iemand haar zou breken. Leonie verwoordde het prachtig na de sessie: “Ik laat me door niemand meer naar achter duwen.”
Jeroen: van prestatie naar warmte
Jeroen had het gevoel dat hij alleen werd gewaardeerd als hij hard werkte. Dit patroon begon al in zijn jeugd. “Ik was als kind alleen gewenst om te werken” was zijn gedachte. Zijn ouders waren streng, emotioneel onbereikbaar en Jeroen moest altijd werken. Vader vond het nooit goed genoeg, er was altijd een bozige sfeer. Hij kreeg nooit een complimentje. Zijn ouders hadden een moeizame relatie, en na hun scheiding voelde hij zich vaak buitengesloten.
In de relatie met Leonie voelde Jeroen zich vaak schuldig, en had het idee dat alles altijd aan hem lag. “Ik ben een klootzak,” zei hij, met tranen in zijn ogen. Hij had zichzelf aangeleerd om harder te werken, alles te fixen, en zijn eigen gevoelens opzij te zetten. Dit perfectionisme gaf hem een gevoel van controle, maar diep vanbinnen voelde hij zich leeg en uitgeput. Hij had een sterke overtuiging: “Het mag niet aan mij liggen dat het fout gaat.”
Zijn verlangen was rust, ruimte en warmte maar ook een diepere verbinding met zijn partner, Leonie. Zijn grootste wens? “Ik wil leonie zien lachen en voelen dat ze mijn liefde echt kan ontvangen.”
Individuele sessies van Jeroen: het ontdekken van overlevingsmechanisme
Jeroen begon zijn eerste sessie met een belangrijke vraag: “Waarom raak ik zo snel geïrriteerd als de druk te hoog wordt?” Hij merkte dat hij in zulke momenten kortaf reageerde, zich afsluitend van anderen. Het bracht hem terug naar zijn jeugd, waar hij al vroeg had geleerd om zich terug te trekken als de spanningen thuis opliepen.
Tijdens de regressiesessie dook Jeroen dieper in zijn herinneringen. Hij voelde zich weer die jongen van 10 jaar, die naar buiten vluchtte om aan de ruzies binnen te ontsnappen. Buiten voelde veiliger, beter, dan de benauwende sfeer in huis. Het patroon van vluchten was een overlevingsmechanisme geworden, maar hij begon te beseffen dat het hem nu in zijn volwassen leven tegenwerkte.
De zoektocht naar rust in de storm
In een sessie ontdekte Jeroen dat zijn drang om te presteren voortkwam uit een gebrek aan warmte in zijn jeugd. Tijdens de regressie werd hij teruggebracht naar momenten waarop hij voelde dat hij er helemaal alleen voor stond. Naast boosheid kon hij ook het intense verdriet van dit gemis doorvoelen. Hij besefte dat de boosheid die hij in zijn relatie uitte, eigenlijk voortkwam uit het verleden. Jeroen begreep dat dit patroon – deze overlevingsstrategie van altijd doorgaan en alles perfect moeten doen – was ontstaan uit de angst dat hij niet goed genoeg was.
De onzichtbare last van de familielijn
Met voorouderheling onderzochten we de dynamieken binnen Jeroens familie. Daarbij kwam een schokkend verhaal naar boven: zijn overgrootvader had tijdens de oorlog, uit zelfverdediging, twee Duitse soldaten moeten doden. Dit geheim was altijd verzwegen, maar het trauma had generaties lang diepe sporen nagelaten. Jeroen begon te begrijpen dat hij niet alleen zijn eigen pijn droeg, maar ook de onuitgesproken lasten en het overlevingsmechanisme van zijn familie. Door deze verhalen te doorvoelen, bracht dit bij Jeroen een gevoel van bevrijding. Hij kon de emotionele lading loslaten en besefte dat hij niet langer hoefde te leven volgens de zware normen van doorgaan en presteren. Hij mocht zijn eigen weg kiezen – een weg van meer rust, zachtheid en verbinding.
Werken aan de relatie
Tegelijkertijd werkten Jeroen en Leonie samen aan hun relatie. Ze ontdekten dat verbinding niet draait om het snel oplossen van problemen, maar om de tijd te nemen elkaar écht te zien en te horen. Jeroen leerde hoe luisteren en gerichte vragen stellen ruimte en begrip creëerden, terwijl Leonie oefende met het helder uiten van haar behoeften en gevoelens. Samen werkten we aan open en verbindende communicatie, waarbij ik hen technieken aanreikte om gesprekken meer diepgang en veiligheid te geven.
Ze begonnen elkaar vragen te stellen zoals:
“Wat heb jij nodig om je meer gezien te voelen?”
“Wat kan ik doen om je meer ruimte te geven?”
Voor Leonie was het bevrijdend om te merken dat haar gevoelens er mochten zijn, terwijl Jeroen ontdekte dat liefde niet zit in het oplossen van alles, maar in oprechte aandacht en begrip.
Van verwijdering naar verbinding
In de sessies werkten ze ook aan het doorbreken van oude patronen. Leonie leerde haar emoties beter herkennen en begrenzen, en ontdekte dat ze zichzelf mocht laten zien zoals ze is. Jeroen oefende met het loslaten van prestatiedrang en het vinden van rust en verbinding.
Ze maakten samen kleine, maar betekenisvolle veranderingen. Leonie legde vaker haar telefoon weg om bewust tijd met Jeroen door te brengen, en Jeroen leerde beter uitspreken wat hem dwarszat in plaats van zich terug te trekken. Hierdoor groeide het wederzijdse vertrouwen.
Het resultaat was voelbaar: Jeroen voelde meer rust in zichzelf en durfde zachter te zijn, zowel voor zichzelf als voor Leonie. Dit gaf Leonie de vrijheid om zich écht gezien te voelen. In een van de laatste sessies zei Jeroen met een glimlach: “Als Leonie lacht, weet ik dat we samen de goede kant op gaan.”
Samen ontdekten ze dat door de relatie met zichzelf te helen, ook hun relatie samen kon bloeien. Liefde en verbinding vonden ze niet in perfectie, maar in oprechte aandacht, begrip en de moed om zichzelf kwetsbaar op te stellen.
Herken je jezelf in het verhaal van Leonie en of Jeroen?
Neem contact op voor een persoonlijk gesprek, zodat we samen kunnen onderzoeken waar jouw blokkades liggen en hoe je ruimte kunt maken voor echte verbinding.
Met dank aan Leonie en Jeroen. Zij gaven mij toestemming om dit persoonlijke en kwetsbare verhaal te delen. De namen zijn veranderd i.v.m. hun privacy.
